Hoe vaak ik dit de afgelopen jaren heb gehoord! Tot de volgende vakantie houd ik het nog wel even vol. Nog even en dan heb ik vrij, is er een studiedag dat alles kan bijwerken, komt mijn duo terug van verlof. Of in coronapiek tijd; nog even en we hoeven geen online les meer te geven, niet meer online te vergaderen. Voorbeelden genoeg. Nog éééééven volhouden lukt wel.
En het werkt. Even. Heel even voel jij je als hard werkende allesgever weer opgeladen. Totdat aan het eind van de dag er toch nog een ontevreden ouder met een moeilijke vraag langs komt. Je dacht naar huis te kunnen, maar nee, toch nog maar even een stap harder zetten. Het is bijna weekend. God zij dank heb je geen fulltime aanstelling.
Ik hoor het zo vaak he; ‘het zit in ons DNA als leerkracht/ hulpverlener/ zorgprofessional, om steeds maar tegemoet te willen komen aan de wensen en verwachtingen van anderen’. Om net een stapje harder te lopen. Om de ander te willen begrijpen, maar ondertussen jezelf toch niet echt uit te spreken wanneer het je te veel is. Niets mis mee, zolang het niet ten koste gaat van jezelf. En daar zie ik het mis gaan. Bij bosjes tegelijk helaas. Zeker na deze pittige corona jaren met aanpassing op aanpassing, maatregel op maatregel.
Thuis niet meer de leukste zijn, omdat je op bent. Twijfelen of je de handdoek niet helemaal in de ring moet gooien. Dromen van heel iets anders. Een bed and breakfast in het groen, een creatieve opleiding, of een tijdje even helemaal niets. Maar je voelt hem; de klas moet gedraaid, er zijn al zoveel collega’s uitgevallen of staan op het punt van omvallen. Laat ze over jou maar niet inzitten. Jij red het wel… tot de vakantie.
Hoe zou het zijn om eens echt vanuit jouw kracht en talent te kunnen werken. ‘Nee’ te kunnen zeggen wanneer iets niet jouw taak is. Jij je niet voor alles verantwoordelijk voelt. Begrip voelt en krijgt. Van de ander, maar nog belangrijker, van jezelf. Toestemmening om bij jouw grens te blijven. Af en toe misschien wel een stapje harder, maar dan alleen omdat er ook af en toe een stapje zachter kan. Balans, dat is het kernwoord. Door de balans van geven en nemen. Grenzen mogen voelen en stellen, je uitspreken zonder dat je het gevoel hebt dat je een kenau bent. Balans die leidt tot veerkracht, waardoor je weer tijd en energie hebt om te doen wat je het liefste doet. Die fantastische klas verder brengen en eind van het jaar blij en voldaan doorgeven naar de volgende groep. En dan niet opgebruikt maar met energie de vakantie in!
Denk daar gerust maar ‘even’ over na.
