Wie mij een beetje kent weet; ik houd van opgeruimd. Het hoeft van mij zeker niet steriel of ‘clean’ te zijn, maar wat netjes kan, mag netjes. Wat je gelijk kunt doen, hoeft niet straks. En ja, met het schaamrood op mijn wangen moet ik toegeven dat ik af een toe een tikje doorsla. Zo heb ik een keer het bed, althans mijn helft, geprobeerd op te maken terwijl mijn partner er aan de andere kant nog in lag. Af en toe moet ik mezelf terugfluiten en roep ik DOE EENS EVEN HEEL GAUW NORMAAL tegen mezelf. Wetende dat ik gewoon ik ben, met mijn eigenaardigheden en al en dat dit (tot op bepaalde hoogte) ook gewoon mag en oke is.
Wat een feestje was het dan ook voor mij toen ik de inmiddels razend populaire Mari Kondo ontdekte. Het eerste wat me zo aantrok in haar methode van schoon schip maken is dat je alles langs de meetlat mag houden van ‘does it spark joy?’ Dus niet heb ik dit ‘nodig’ (god we weten allemaal dat we vinden dat dat zoveelste jurkje echt ‘nodig’ is), maar wordt ik hier echt blij van? Gaat het sprankelen van binnen?
Daarnaast is het niet zo dat je alles per ruimte gaat ordenen en opruimen maar per categorie. Met als gevolg een overzichtelijke kledingkast, waar alleen dingen in liggen waar je blij van wordt en een boekenkast met boeken de je echt wilt houden of herlezen omdat je er blij van wordt. Heerlijk! En alle rest mag weg. Niet zomaar, gevoelloos in de zak van Max, maar na een liefdevol stilstaan bij wat je had en bedanken voor bewezen diensten.
Onderweg op de fiets merkte ik op dat ik ditzelfde proces eigenlijk mentaal heb gedaan de afgelopen jaren. Zo heb ik bijvoorbeeld mijn werk en alles wat daarbij komt kijken tegen het licht gehouden en mezelf afgevraagd; wordt ik hier echt blij van? Ik heb afscheid genomen van een aantal werkplekken en klussen waarvan ik de conclusie had getrokken dat het niet (meer) bij me paste. Dat ik het deed uit goede bedoelingen, of omdat ik het heel goed kon, maar niet meer omdat ik er echt blij van werd. Het ging me steeds meer energie kosten dan iets opleveren.
Een soms pijnlijker proces was dit met vriendschappen. Te lang heb ik me geprobeerd aan te passen aan anderen om bij de groep te kunnen horen, of ben ik blijven hangen in vriendschappen die eigenlijk eenrichtingsverkeer waren. Maar ik vasthield om de ander geen pijn te doen. Maar ik gek genoeg wel toestond dat ik pijn werd gedaan, of teleur werd gesteld. Blij werd ik er in ieder geval allang niet meer van, laat staan dat het voedende vriendschappen waren.
In mezelf en soms ook hardop uitgesproken naar de ander heb ik bedankt voor alle leuke en fijne momenten die er wel waren geweest en wat ze voor me hebben betekend. Het was tijd voor mij om door te gaan en andere keuzes te maken. Een liefdevol adieu.
Hierdoor ontstond er ruimte voor wat echt telt, waar ik echt blij van wordt en dat mag metaforisch in de vitrinekast. Voor mij is zichtbaar welke mensen in mijn leven zijn waar ik echt blij van wordt en waarbij het dan ook geen enkel probleem is om er dag en nacht voor ze te zijn mocht het nodig zijn. Omdat ik weet dat het wederzijds is en goed zit tussen ons.
Ik heb werk waar ik blij van wordt, zeg ja tegen klussen die me echt passen. Waarin vanuit mezelf kan bouwen en er vol kan zijn voor de ander of de opdracht die er ligt.
Andere dingen die ik af en toe tegen het licht houd zijn dingen als gezonde (of ongezonde) gewoontes. Wat doe ik waar ik blij van wordt. Waarom die ik dan toch in hemelsnaam toch ook af en toe iets waar ik echt niet blij van wordt. Kan dit anders?
Welke keuzes maak ik in de vrije tijd die ik naast mijn werk over heb? Wordt ik blij van de zoveelste film, of ga ik liever een stuk lopen in het duin?
Het hebben van keuze geeft me vrijheid. Ik hoef hierbij geen ingewikkeld afwegingsproces te maken. Niet diep te graven naar onderliggende overtuigingen. Me alleen maar af te vragen; wordt ik hier echt blij van. Gaat het kriebelen. En te kiezen om dit in mijn leven te houden. En liefdevol afscheid nemen van wat niet meer past. Een opgeruimd huis en een opgeruimde bovenkamer waar je blij van wordt.
Waar liggen voor jou de juweeltjes voor het oprapen? Waar wordt je echt blij van? Durf je ervoor te kiezen om dat in jouw leven te hebben en ‘dank je wel voor alles wat je voor me hebt betekend’ durft te zeggen tegen de rest en hier afstand van te nemen?
Voel eens wat een opluchting en verlicht leven dit je kan geven. Ik word er blij van!
